یه شب...

مدتی بود وقت خواب از پنجره ی اتاقم می دیدمش که نگاهم می کنه ... اولش زیاد خوب نمی دیدمش ولی هر شب یه نگاهی به پنجره ی همسایه می کردم که شاید بتونم درست ببینمش. تا اینکه بالاخره یه شب صورت زیبا و نازنینش رو  فوق العاده جذاب و دوست داشتنی بود دیدم که اروم و با وقار نگاهم می کرد....ارامش درونیش و سکوت پر هیاهوش دیوانه ام می کرد. هر چی بیشتر نگاهش می کردم بیشتر شیفته اش می شدم، اینقدر به صورتش خیره می شدم که خوابم می برد و صبح با لذت خاطره ی خوش چهره اش از خواب بیدار می شدم....شب ها با نگاهم باهاش حرف می زدم از غم ها و غصه ها م براش می گفتم از شادیهاو هیجاناتم و از دوستی ها و احساساتم براش حرف می زدم... گاهی وقتی کسی نبود تا اشک های شبانه ام رو  وقتی از دردو التهاب تشنج های وحشیانه ی نا بهنگامم پاک کنه و کسی نبود تا دردمو بفهمه و منو از دنیای سیاهی که توش به نابودی می رفتم نجات بده ؛اون پشت پنجره بود و با نگاهش أرومم می کرد و دلداریم می داد... هر شبی که می گذشت بیشتر نیازمندش می شدم و وقتی که دیر می کرد یا صورتش رو ازم مخفی می کرد می دونستم که اون شب رو باید با کابوس طوفان بخوابم ، طوفان ندیدنش....با صدای بادی که زوزه می کشید هووووووووووووو.....هووووووووو صدای بارونی که به شیشه می خورد چلیککککککک چلیکککککک ...  .

یه شب دیگه طاقت نیوردم و وقتی مثل همیشه صورت مهربونش رو پشت پنجره دیدم همه چی رو بهش گفتم ، این که واسم مثل یه رویا می مونه .... اینکه اگه شبها نباشه از ندیدنش کور می شم ......این که چقدر دوستش دارم و  دیگه بدون اون نمی تونم روی زندگیم تمرکز کنم .... وقتی هر چی تو دلم بود بهش گفتم لبخند رویایی گوشه ی لبش نشست و بدون اینکه  چیزی بگه از دور درخشید ...  از  فردای اون شب،  دیگه هیچ وقت پشت پنجره  ندیدمش .